Και όλες αυτές οι σκέψεις; Ντρέπομαι λίγο γι αυτές αλλά επίσης θέλω να είμαι ειλικρινής, όσο γίνεται, με τον εαυτό μου. Εντάξει. Τη γυναίκα μου την αγαπώ ότι και να γίνει. Είναι πέρα από κάθε άλλη που έχω γνωρίσει έως τώρα. Δεν θα τη σύγκρινα ποτέ άλλωστε, διότι απλά ξέρω πως πάντα ήμασταν μαζί ακόμα κι αν γνωριστήκαμε στα τριάντα μας, ακόμα κι αν ακόμα προσπαθούμε να συνεννοηθούμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματάμε. Πάντα θα προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος γι αυτή. Ακόμα κι όταν νοιώθω πως μπορεί να βρίσκεται μακριά μου κάποιες στιγμές.
Αλλά την άλλη τη θέλω. Είναι αυτό το απλό συναίσθημα, όταν γνωρίζεις κάποιον και μέσα σου ξέρεις ότι τον θες. Βεβαίως και δεν έχω δώσει δικαίωμα να καταλάβει ότι μπορεί και να νοιώθω κάτι γι αυτήν, πέρα από την εκτίμηση ως άνθρωπο, πράγμα που νομίζω πως είναι αμοιβαίο άλλωστε, συμπάθεια επίσης, στον κοινωνικά αποδεκτό βαθμό αφού δεν της την έχω πέσει. Θα ήτα ωραία όμως. Και ωραία θα ήταν να υπήρχε επίσης αμοιβαία έλξη, και αφού έκανα εγώ πρώτος το βήμα, να ανακάλυπτα ότι κι αυτή ένοιωθε από καιρό την ίδια έλξη αλλά ως σοβαρή μαμά και παντρεμένη γκόμενα, με τίποτα δεν θα το εκδήλωνε.
Αν και τα σημάδια δείχνουν ακριβώς το αντίθετο, αυτό δεν μου λέει τίποτα, ακόμα κι αν ισχύει πραγματικά. Αν ποτέ βεβαίως αποφασίσω... Les hele novellen
