Πολλές φορές την κοιτούσα και φανταζόμουν να της κάνω διάφορα.
Μετά το περασμένο καλοκαίρι η καθηγήτρια μου, ας πούμε ότι την λένε Μελίνα, ήρθε στη σχολή και όλοι καταλάβαμε πως είναι έγκυος. Άλλο μαρτύριο ξεκίνησε. Ήταν η πρώτη φορά που το θέαμα μιας εγκύου με ερέθιζε τόσο πολύ. Την κοιτούσα με τις ώρες και εκείνη πρέπει να το κατάλαβε. Όση ώρα έκανε μάθημα εμένα το μυαλό μου τριγύριζε σε πονηρές σκέψεις.
Μια μέρα λοιπόν μετά το μάθημα και αφού οι περισσότεροι φοιτητές είχαν φύγει, προσφέρθηκα να κουβαλήσω μέχρι το γραφείο της τα βιβλία της για να μην ζοριστεί. Πήρα, λοιπόν τα βιβλία και την συνόδεψα μέχρι το γραφείο της. Μπήκα μαζί της μέσα και η πόρτα έκλεισε πίσω μου. Ακούμπησα προσεκτικά τα βιβλία στο γραφείο της και γύρισα να την κοιτάξω.
Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα. Εκείνη προχώρησε και έκατσε στην καρέκλα της κάνοντας έναν μορφασμό πόνου.
- Είστε καλά; Την ρώτησα.
- Καλά είμαι. Με ενοχλεί η ορθοστασία λόγω της εγκυμοσύνης.
- Να σας βοηθήσω με κάτι; Ρώτησα.
- Όχι. Μου είπε. Σ’ ευχαριστώ, δεν χρειάζεται. Απλώς με στενεύουν τα παπούτσια.
- Γι’ αυτό υπάρχει λύση. Είπα χαμογελαστά και ξεκίνησα πρόθυμα να της βγάλω τα παπούτσια.
Πρέπει να ντράπηκε λίγο καθώς πήγε να με σταματήσει. Δεν πρόλαβε. Της έβγαλα τα παπούτσια και εκείνη αμέσως χαλάρωσε.
- Σας το είπα ότι είναι πολύ απλό.
Άρχισα να της τρίβω σιγά-σιγά τα πόδια και εκείνη σιγά-σιγά να χαλαρώνει με το άγγιγμα μου. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ ώρα όταν πρόσεξα ότι όσο την έτριβα, εκείνη για κάποιο λόγο φαινόταν να ζορίζεται. Δεν ξέρω πως αποφάσισα να το κάνω όμως τίποτα δεν με σταμάτησε και εκείνη την στιγμή έσκυψα και της έδωσα ένα απαλό φιλί στα πόδια. Δεν είπε τίποτα, μάλλον από αμηχανία κι έτσι εγώ συνέχισα χωρίς να την κοιτάξω.
Φιλούσα απαλά τα πόδια της και σιγά... Les hele novellen
