Αύγουστος τότε διακοπές καλοκαιρινές μετά την πρώτη χρονια στο Πολυτεχνείο. Η ζέστη με βοηθούσε να βλέπω όσο πιο πολύ από το κορμάκι της. Την λέγανε Μαρία , ήταν γύρω στα 36 με σφιχτό κορμάκι, γλυκό τουρλωτό κωλαράκι σχετικά μεγάλα βυζιά τα οποία σχημάτιζαν εκείνη την υπέροχη χαράδρα που τρελαίνει και απογειώνει την φαντασία κάθε άντρα.
Στόχος λοιπόν να την πλησιάσω. Πώς όμως;
Κανόνισα λοιπόν να την πλησιάσω διακριτικά . Στην αρχή με ματιές και χαμογελάκι
τα οποία γίνονταν όλο και πιο πολλά και πιο συχνά. Μέχρι που μια μέρα συναντήθηκαν οι δρόμοι μας και αντί για μια καλημέρα είπα :
- Μαρία έτσι;
- Ναι μου απαντά.
- Τελικά από κοντά οι άνθρωποι φαίνονται διαφορετικοί!
- Καλά ή άσχημα;
- Πολύ καλύτερα! Της λέω..
- Υπάρχει και ήχος ε;
- Ε ναι! Και χημεία...
- Χημεία;
- Ναι χημεία ,,,..νοιώθεις κάτι το οποίο δεν μπορείς να εξηγήσεις για τον άλλον
- Εσύ νοιώθεις κάτι;
- Το ένοιωθα και από μακριά...της λέω
- Χαμογελάει...
- Θες να δούμε πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η χημεία;
- Γιατί όχι μου λέει
- Οκ
Και κανόνισα ραντεβού για καφεδάκι λίγο πιο μακριά από τα μέρη μας για να μην μας πάρουν στο στόμα τους οι κουτσομπόληδες!
Οι έξυπνες ατάκες έδιναν και έπαιρναν όσο ήμασταν μαζί. Μόνο που με πέρασε για περπατημένο....παραξενεύτηκε που δεν μιλούσα για γαμήσια και για υπονοούμενα ερωτικά.. Όπως το φερε η κουβέντα τελικά της εκμυστηρεύτηκα ότι είμαι παρθένος...
Γυάλισαν τα ματάκια της...δεν είπε τίποτα για αρκετή ώρα....
Μέχρι που μου είπε :πάμε;
Οκ πάμε...
Ήθελε να περπατήσουμε...
Μόνο που ο δρόμος κατέληξε σε ένα ξενοδοχείο...
-Εδώ μένεις;
-Ναι θες να δεις;
-Πλάκα μου κάνεις λέω;
-Όχι ..
-Περίεργο λέω από μέσα μου χωρίς καν να σκεφτώ τι μπορεί να ακολουθήσει...
Μπαίνουμε και μιλά στον ξενοδόχο δεν ακούω , απλά περιμένω..
Παίρνει το κλειδί και ανεβαίν... Les hele novellen
