Στο λύκειο η φιλία μεγάλωσε και δοκιμάστηκε από πολλές καταστάσεις. Φτάσαμε το σημείο να ζούμε η μια στο σπίτι της άλλης, ούτε ο ύπνος δε μας χώριζε. Συνεχίζαμε να είμαστε τα ίδια αγρίμια που ήμασταν παλαιότερα με μια διαφορά: της Έλενας της άρεσαν τα αγόρια. Και ένα πρόβλημα: την Εύη τη μεγαλύτερη αδερφή της. Κάθε φορά που άρεσε στην Έλενα κάποιο αγόρι, η Εύη φρόντιζε να το μάθει (τι δεν μπορείς να ακούσεις πίσω από κλειστές πόρτες στο ίδιο σπίτι) και κάπως να τα «φτιάξει» μαζί του. Μην νομίσετε ότι η Εύη ήταν καμιά γκομενάρα. Κοντούλα και αδυνατούλα, εξέπεμπε ένα ύφος όμως πουτανιάς και αθωότητας και σου έδινε συνέχεια την εντύπωση του αδύνατου μωρού που ζητά προστασία. Όπως η ίδια μου εξομολογήθηκε αργότερα την �έβρισκε� να παίρνει τους γκόμενους από την αδερφή της, της τόνωνε τον εγωισμό. Η Έλενα ήταν απελπισμένη. Εγώ δεν την καταλάβαινα.
’φησα πίσω μου αυτή την κατάσταση στα 17 μου και έφυγα για σπουδές. Γύρισα πίσω για πρώτη φορά στα 20. Βρήκα την Έλενα όπως την άφησα, την Εύη να δείχνει ακόμα πιο αβοήθητη και αθώα και την κατάσταση μεταξύ τους χειρότερη από ποτέ. Η Έλενα είχε ερωτευτεί πριν ένα χρόνο τον Αντρέα, ένα κολυμβητή με υπέροχα μάτια, τέλειο κορμί και εξαιρετικό πισινό. Η Εύη τα είχε «φτιάξει» μαζί του πριν 9 μήνες.
Κάτι όμως που είχε αλλάξει ήμουν εγώ. Τα σγουρά μαλλιά μου είχαν για πρώτη φορά σχηματίσει ξανθοκάστανες μπούκλες μέχρι τη μέση, η συνεχής γυμναστική μου είχε χαρίσει μια λεπτή μέση και όμορφα πόδια και το κυριότερο, το ντύσιμό μου τα έδειχνε όλα αυτά και σε τίποτε δεν θύμιζε τη Γιολάντα που είχε φύγει πριν 3 χρόνια.
Είχα μπροστά μου ένα καλοκαίρι να ξαναδώ τη φίλη μου.
Ποτέ μου δεν τον συμπάθησα τον Αντρέα. Ήταν εγωιστής, φαφλατάς, νόμιζε πως ήταν το θείο δώρο για τις γυναίκες. Έβλεπα την Έλεν... Les hele novellen
