Είχα τις επιτυχίες μου, αλλά το έριχνα πολύ στο ρομάντζο και έχανα ευκαιρίες. Δεν πήγαινε το μυαλό μου ότι οι... ευαίσθητες συνομήλικες μου είχαν το νου τους στο γρήγορο γαμήσι. Και κυρίως, πού να πάει το μυαλό μου ότι θα με «ξέβγαζε» η γυναίκα που θα σας πω.
Λίγες μέρες πριν πάω φαντάρος, το 1992, 19 ετών τότε , αραχτός στο εξοχικό μας κάπου στην Ραφήνα. Σάββατο πρωί, όπως συνήθως, σκάει η κουμπάρα μας για το διήμερο. Πώς έγινε η κουμπαριά; Η Ελένη, οικογενειακή φίλη των γονιών μου, τότε 40 χρονών, που όταν ήμουν στα έξι μου είχαν αποφασίσει να βαφτίσω το παιδί τους. Με τους γονείς ουσιαστικά η κουμπαριά, απλά δια δικών μου χεριών.
Πολύ ωραία γυναίκα, μελαχρινή, καλό κορμί, σοβαρή επαγγελματίας και στο ντύσιμό της. Μαζί με τον άντρα της, αλλά όχι αγαπημένοι, τυπική συμβίωση, έτσι κι αλλιώς ο τύπος έλειπε πολλούς μήνες έχοντας ανοίξει επιχείρηση κάπου στην Στερεά Ελλάδα κι έμενε εκεί.
Το πώς έσβηνε τις μοναξιές της, δεν με είχε απασχολήσει. Άκουγα κάτι σούσουρο, για σχέσεις με ένα μεγάλο κεφάλι της δουλειάς της, αλλά στην τελική δεν μου έπεφτε και λόγος. Εγώ πάντα την γούσταρα σαν ένα άπιαστο όνειρο, τον έπαιζα για πάρτη της, αλλά μέχρι εκεί. Είπαμε, αρκετά απονήρευτος και «κότα», δεν είχα σκεφτεί καν κάτι παραπάνω.
Μπαίνει στο σπίτι, εγώ ύπνο του καλού καιρού. Οι δικοί μου για μπάνιο από νωρίς, λες και... έκλεινε η θάλασσα. «Άντε κοιμήσου τώρα, γιατί στον στρατό έχει πρωινά» ακούω την φωνή της και νιώθω το τυπικό φιλί της για την «καλημέρα». «Θα τα πούμε το μεσημέρι». Εξαφανίστηκε, πήγε για μπάνιο. Εγώ αργότερα και σε άλλη παραλία, με τους κολλητούς μου. Το μεσημέρι γύρισα την ώρα που κοιμόντουσαν. Οι γονείς μου δηλαδή, γιατί η Ελένη ήταν στο δωμ... Les hele novellen
