Sjølv var eg lykkeleg. Eg hadde likt å teikne sidan folkeskulen, og Tanja, som eg hadde leika med sidan eg var bitteliten, hadde den same interessen. Men Kunstnarsenteret og teikningane var berre den indirekte årsaka til det vidunderlege som skjedde den sommaren.
Alt hende så fort, og brått vart Tanja og eg kasta inn i ein leik som vart meir pirrande enn dei villaste draumane mine. Det starta med Tanja si mamma, Talina, ei flott, staseleg kvinne som visstnok jobba som modell for dei tilreisande kunstnarane på Senteret.
Foreldra mine hadde lite til overs for Talina. «Var Talina inne?» kunne dei spørje når eg kom heim etter å ha «hjelpt Tanja med leksene». «Nei!» sa eg. Då letta den tunge uroa i blikka deira, men vart straks erstatta av ei ny: Kanskje ho var på Senteret og stod modell? Var det liksom betre?
Ordet «modell» var uhyre pirrande. Stod ho verkeleg naken? Var det ikkje slik at ho hadde badedrakt på seg og så teikna kunstnarane resten etter fantasien? Slik eg trudde at fotografane i Coctail jobba. Ingen kunne vel stå naken framfor eit staffeli eller framfor eit fotografiapparat?
Ein dag eg minst venta det, fekk eg svar på alle desse livsviktige spørsmåla. Eg hadde sykla ein liten, bortgøymt grusveg utover langs fjorden, og nede ved stranda, ute på ein flat stein, stod Talina splitter naken. Ho stod med hendene folda bak på korsryggen, hovudet vridd bakover, magen og musa fram og brysta opp til værs.
Dønningane kasta vassdropar opp langs leggane hennar. Inne på land, gøymt bak eit digert lerret, stod kunstnaren. Han måla nakne damer ved fjord og på fjell. Han var ein slags norsk Anders Zorn. Han vart aldri innkjøpt til Nasjonalgalleriet, ... Les hele novellen
