Vi treftes mange gongar i sosiale lag, kor vi berre såg på kvarandre gjennom rommet utan ein gong å prate saman. Så ein gong, medan den djupaste samtala vi hadde hatt framleis var ”Hei, god vin!” ”Ja, kjempegod!”, stoppa du meg heilt plutseleg og spurde om eg kunne tenkje meg å komme på middag ein kveld. Hjarte mitt hoppa over eit slag og i forskrekking rakk eg å seie ”Tja, kanskje det? Jo, det kunne vore hyggeleg...” Resultatet blei at ho såg heller skuffa ut og sa at det ikkje var nokon tvang. Eg blei heilt i frå meg og sa ”Jo, jo eg vil altså, eg berre har gått her og samla mot til å spørje deg, men har ikkje klart det. Eg blei berre så overraska og glad at eg mista både munn og mæle!”. Nei, sa eg verkeleg det der høgt! Tenkte eg og kikka skamfullt ned i bakken. Ho, altså Lisa, humra lågt og sa ”Da er vi to!”. ”Passer det på fredag, sånn i åttetiden?” spurde du og gav meg eit visittkort i handa. ”Jo da, det passar fint!” svara eg og smilte frå øre til øre. Seinare når eg har tenkt på det augeblinket, ser eg at eg må ha sett ganske tåpeleg ut. Meir som ei lita jente som for fyrste gong blir tilsnakka av den stor kjærleiken. For å være ærlig kjendes det litt sånn ut og. Ikkje det at eg var verken liten eller ukyssa, men forelska, det var eg! Kvar gong vi hadde møttes så tok det fleire dagar før eg kunne tenkje på noko anna. Men no, no skulle eg møte deg – aleine! Plutselig slo det meg at eg ikkje visste om du tenkte det same som meg, eg visste ikkje om det her var ein romantisk invitt eller ikkje. Nei, eg ville ikkje tenkje på det, det fikk komma det som kom.
Så troppa eg opp på døra di fredag, ti på åtte. Eg kunne ikkje nett vere sein heller. Eg var glad når eg kom inn og såg korleis du hadde dekka på til oss, med levande lys og den flaska med ... Les hele novellen
