- Du ser litt deppa ut, jenta mi. Wenche følte eit behov for å snakke med nokon. - Eg synest ikkje denne dansen var noko serlig for eg måtte passe på ho, Tone heile tida.- Ja, eg har sett det.- Men no tar eg båten heim igjen.- Nei, det kan du ikkje gjere, la oss heller gå bort til det naustet der borte og prate litt saman.- Nei, eg vil heim. - For mi skyld da, eg trenger ein å prate med.- Javel, men neste båt skal eg vere med.- Det går sikkert bra.
Wenche vart med mannen bort til naustet, og dei sette seg ned, mannen hadde forsatt armen rundt Wenche.- Kva heiter ei søt jente som deg. Wenche vart smigra, synes han ho var pen.- Wenche Paulsen.- Det var eit søtt navn, er det lov å spørre etter alderen.- Ja, eg er 16 år.- Så du var ferdig på ungdommskulen i år, kva.- Ja, faktisk i forige veke.- Kan eg få ein klem av deg ?- Ja.Mannen gav Wenche ein varm klem.- Det gjorde vel litt godt ?- Takk skal du ha, eg er faktisk blitt i litt betre humør.
Mannen såg på Wenche og viste at han hadde fått napp, han ville få seg fitte før dagen var omme, men skulle han elske med ho her, eller skulle han ta ho heim. Han bestemde seg for det siste.- Bli med meg så skal eg vise deg noko. Wenche følgde blindt med, ho stolte faktisk på denne mannen. Kva kunne han gjere ho, han som nesten måtte vere på alder med faren hennar.
Mannen budde ikkje alt for langt fra naustet, det var nok bra , tenkte han, for ho ville nok ikkje ha følgt han veldig langt før ho skjønte at det låg eit kvart bak. Og heldigvis var han aleine heime, kona var på besøk hos broren hennar i Bergen, så ingen skulle forstyrre han.- Bli med inn her.- Eg veit ... Les hele novellen
